Regulacja produktów homeopatycznych – stulecie pełnego oprocentowania

W 2015 r. Leki homeopatyczne wywołały kilka nagłówków związanych z regulacjami. Po pierwsze, w marcu Urząd ds. Żywności i Leków (FDA) złożył wniosek o publiczne komentarze, aby dowiedzieć się, co opinia publiczna i lekarze myślą o lekach homeopatycznych i czy ich ograniczony nadzór regulacyjny nad tymi produktami był odpowiedni do ochrony i promocji zdrowia publicznego . Następnie agencja przeprowadziła dwudniowe publiczne przesłuchanie z udziałem dostawców usług homeopatycznych i przedstawicieli przemysłu leków homeopatycznych, a także ekspertów ds. bezpieczeństwa leków. Następnie we wrześniu Federalna Komisja ds. Handlu (FTC) zorganizowała własne publiczne warsztaty na temat reklamowania produktów homeopatycznych oraz tego, czy może to naruszać punkt 5 ustawy o FTC, który zakazuje oszukańczych działań lub praktyk wpływających na handel. Działania te pojawiły się po ponad stu latach utraconych szans na uregulowanie leków homeopatycznych. Założona przez Samuela Hahnemanna w Niemczech na przełomie XIX i XXI wieku, a wkrótce potem wprowadzona do Stanów Zjednoczonych, homeopatia opierała się na takich pojęciach jak podobne leki i prawo nieskończenie małych , w których niezwykle rozcieńczone produkty w oryginale może powodować objawy podobne do tych, o których mowa, podawane pacjentom w wysoce zindywidualizowany sposób.
Na konkurencyjnym amerykańskim rynku medycznym z lat trzydziestych i osiemdziesiątych XIX wieku ortodoksyjni lekarze zauważyli i zwrócili uwagę na biologiczną niedorzeczność środków homeopatycznych. Najbardziej żrącą krytykę wyraził Oliver Wendell Holmes, który ogłosił homeopatię mieszaną masą perwersyjnej pomysłowości, erudycji świecidełek, idiotycznej łatwowierności i pomysłowego wprowadzenia w błąd , zauważając potencjalny efekt terapeutyczny dla pacjentów silnego wrażenia na ich umysłach dzięki tej powieści i cudownej metodzie leczenia. Ale Holmes podobnie krytykował ortodoksyjną heroiczną medycynę swoich czasów (która była zakorzeniona w krwawieniach i wymiotach), a homeopatia nadal przyciągała zwolenników, w tym niektórych konwencjonalnych lekarzy.
Przez cały XIX wiek homeopaci zakładali szpitale, stowarzyszenia i szkoły medyczne i rozwinęli skomplikowany związek z ortodoksyjną medycyną: konwencjonalni lekarze (których homeopaci nazwali alopatami z powodu ich nacisku na leczenie lub tłumienie objawów) mogli włączyć homeopatyczne środki zaradcze do swojej praktyki, i homeopaci mogą wykonywać pewne procedury, takie jak operacje, zwykle wykonywane przez konwencjonalnych lekarzy.
Jednak po raporcie Flexnera z 1910 r. Na temat edukacji medycznej, coraz bardziej samoświadomość medycyny w nauce laboratoryjnej sprawiała, że homeopatia była podejrzana2. Jej podstawa wsparcia zmieniła się w następnych dziesięcioleciach, gdy praktykujący świeccy coraz częściej wypowiadali się w tej dziedzinie, i zainteresowanie popularne nasiliło się od lat sześćdziesiątych XX w. w kontekście kontrkulturowości, antyautorytaryzmu i rosnącego rozczarowania redukcjonizmem medycyny konwencjonalnej.
W latach 90-tych homeopatia była dobrze reprezentowana w armamentarium alternatywnych uzdrowicieli, których aplauz wprawiał w zakłopotanie członków placówki medycznej. Na przykład, lamentując nad ogromnymi ilościami alternatywnych środków, redaktorzy Journal Marcia Angell i Jerome Kassirer zauważyli: Nie może być dwóch rodzajów medycyny – konwencjonalnej i alternatywnej
[więcej w: olej makadamia, olejek arganowy do włosów, filtry do wody ]